Van glorie naar de afgrond: de neerval van Manchester United
Sinds hun laatste titel in 2013 heeft Manchester United moeite om hun prijzenkast te vullen. Afgezien van twee FA Cups, twee League Cups, een Europa League en een Community Shield, is het afgelopen decennium schraal geweest voor de Red Devils. Waarom? We proberen een antwoord te vinden.
Aanstaande zaterdag speelt Manchester United tegen Brentford in de 8e speelronde van de Premier League. In de collectieve verbeelding zou dit een gemakkelijke wedstrijd zijn voor de Mancunians. Toch is de werkelijkheid heel anders. Op de ranglijst staat ManU slechts 14e met slechts 8 punten. Brentford staat iets hoger (11e) met 10 punten. Zelfs thuis laat Manchester twijfels bestaan over hun kans om de drie punten te pakken.
Vandaag de dag doet Manchester United niet meer dromen. Maar hoe zijn we tot een dergelijk debacle gekomen, terwijl de club ooit het Engelse voetbal domineerde? Een reeks structurele fouten waar de club maar moeilijk van loskomt.
De carrousel van trainers
In 2013 werd Manchester United voor de laatste keer kampioen onder leiding van Sir Alex Ferguson. De Schot nam tegelijkertijd afscheid na 27 jaar aan het roer van de club en een palmares zo lang als zijn twee armen. Om zijn opvolging te waarborgen, had Fergie David Moyes aanbevolen, die zeer goede resultaten had behaald met Everton. Moyes moest zorgen voor continuïteit… maar dat deed hij niet.
De komst van de Schot zette juist een trainerscarrousel in gang die de club in heel, heel lange tijd niet had meegemaakt. Moyes werd in april ontslagen en er volgden niet minder dan zes trainers tot aan Erik ten Hag, die momenteel aan het hoofd staat. Zeven trainers (inclusief interim-coaches) in iets meer dan tien jaar, waaronder Louis van Gaal, José Mourinho en Ole Gunnar Solskjaer. Allemaal brachten ze verschillende ideeën, wat de stabiliteit van de club schaadde en de resultaten zijn nooit meer opgekrabbeld. Sinds 2013 is Man U slechts vier keer op het podium geëindigd…
Een chaotisch rekruteringsbeleid
Naast het probleem met de trainers is er ook dat van de spelers. Welke spelers hebben zich de afgelopen tien jaar echt weten te vestigen? Dat zijn er maar weinig. Marcus Rashford, Bruno Fernandes, David De Gea en Luke Shaw zijn een paar voorbeelden. Een speler als Marouane Fellaini, hoewel vaak bekritiseerd om zijn speelstijl, heeft zelden gefaald.
Harry Maguire, Scott McTominay en Fred waren of zijn inconsistent: in staat tot het beste, maar ook tot het slechtste. En de lijst met dit soort spelers is lang, heel lang. Het probleem is dat ManU vaak veel geld uitgeeft aan dit soort middelmatige profielen.
De concurrentie ontwaakt
Tijdens hun gloriejaren had Manchester United niet veel concurrentie. Er waren Liverpool, Arsenal en Chelsea. Maar sinds 2013 is er veel veranderd. Manchester City is een reus geworden, Liverpool is weer een winnende machine, Arsenal is een solide team en clubs als Aston Villa, Brighton, Tottenham en Newcastle hebben zich bij de top 4 gevoegd. Man U staat niet meer alleen op hun eiland en ervaart de uitbreiding van de concurrentie als moeilijk.
Op dit moment lijkt het onvoorstelbaar dat Manchester United kan concurreren met zijn rivaal City of zelfs Liverpool. De financiële middelen, maar vooral het sportieve beleid, tonen veel meer samenhang dan op Old Trafford, waar chaos al jaren de norm lijkt te zijn.
Verliezen tegen Brentford?
Dit weekend zou het voor Man U verstandig zijn om wakker te worden tegen Brentford. Maar om dat te doen, moeten ze scoren. Met slechts 5 doelpunten sinds het begin van de Premier League is Man U de op een na slechtste aanval. Het tegenovergestelde van Brentford, dat al 13 keer heeft gescoord. Een aantal dat ook overeenkomt met het aantal goals dat de Bees hebben geïncasseerd.
