Brian Riemer en David Hubert: twee mannen voor één mislukking

RSC Anderlecht heeft onlangs besloten om afscheid te nemen van een tweede trainer dit seizoen: zes maanden na zijn aanstelling als interim en vijf maanden nadat hij definitief werd bevestigd in zijn functie, heeft David Hubert de deur moeten sluiten. Net als eerder bij Brian Riemer kwam de beslissing van Olivier Renard, die als sportief directeur niet overtuigd was van de keuze voor Hubert – een keuze die een beetje uit nood werd gemaakt – slechts enkele weken voor zijn eigen komst.

Hoewel Hubert zijn ontslag kreeg, lag dat niet zozeer aan zijn resultaten, maar aan het spelbeeld dat week na week maar niet beter werd. Net als zijn voorganger slaagde de voormalige coach van Anderlechts U18 er niet in om zijn ploeg naar het niveau te tillen dat men van de club verwacht – verre van zelfs. Zelfs de 3-0 overwinning tegen Cercle Brugge aan het einde van de reguliere fase kon daar niets aan veranderen. De beslissing viel alsnog, en roept een vraag op: heeft David Hubert het eigenlijk beter gedaan dan Brian Riemer? En zo niet, wat heeft deze “tussenperiode” van zes maanden dan opgeleverd?

De cijfers spreken voor zich

In de competitie is het antwoord simpel: nee, David Hubert deed het niet beter dan Brian Riemer. Hubert behaalde 39 punten op 69 mogelijke, oftewel 56,5%. Brian Riemer haalde in totaal 59,9% – al zit zijn uitstekende seizoen 2023-2024 daar natuurlijk bij, waarin Anderlecht uiteindelijk niet zo ver van de titel verwijderd was.

Maar toen Riemer dit seizoen ontslagen werd, stond Anderlecht op de 3e plaats. Nu staan de Brusselaars 4e en lijken ze een flinke achterstand te hebben op de top drie. Hubert is er dus niet in geslaagd om de situatie van Anderlecht in de competitie te verbeteren, ondanks een veelbelovende start en enkele spectaculaire overwinningen – met als uitschieter de 6-1 tegen AA Gent. Achteraf gezien bleek dat resultaat wellicht een mirage die de realiteit verborg en tot onrealistische verwachtingen bij de fans leidde.

Europa als doekje voor het bloeden… tot op zekere hoogte

Waar David Hubert wel veel punten scoorde – zowel qua resultaten als in de harten van de fans – was in de Conference League. Anderlecht presteerde beter dan verwacht in enkele belangrijke wedstrijden en pakte drie punten op verplaatsing bij zowel Real Sociedad als Sparta Praag. Twee meer verwachte overwinningen tegen Ferencváros en Ludogorets brachten paars-wit op de drempel van de top 8 van de Conference League.

Maar ook daar volgde uiteindelijk een teleurstelling die even groot was als de hoop: na twee domme maar fatale puntverliezen tegen Riga, werd Anderlecht vervolgens vernederd bij Viktoria Plzen én thuis tegen Hoffenheim. De top 8 werd op een haar na gemist. Wat een geslaagde Europese campagne had kunnen zijn, draaide uit op een halve mislukking toen Fenerbahçe de Brusselaars in de play-offs zonder pardon naar huis stuurde. Hubert’s belangrijkste argument om zijn bilan te verdedigen, viel daarmee in het water.

En qua spelstijl? Voordeel Hubert, maar…

Het is bijna verontrustend: voor de tweede keer op rij heeft de Anderlecht-leiding een trainer ontslagen, niet om zijn resultaten – want zoals gezegd hoefde Riemer zich daar niet voor te schamen – maar omdat het spelbeeld niet aan de verwachtingen voldeed.

Er is geen nood om in detail terug te keren: het Anderlecht van Brian Riemer speelde slecht voetbal. Defensief goed georganiseerd, maar geplaagd door individuele fouten en tergend traag in de opbouw. Riemer vond nooit de juiste balans om op papier getalenteerde spelers als Stroeykens en Dolberg goed te laten samenwerken. En dat is iets wat men wél mag toeschrijven aan David Hubert: hij slaagde daar vrijwel meteen in.

Door de linies korter te houden en zijn creatieve spelers dichter bij Dolberg te laten spelen – die spelers in zijn buurt nodig heeft – zorgde Hubert tijdelijk voor meer vloeiend spel bij Anderlecht. Maar na die veelbelovende start – die ook Wouter Vandenhaute overtuigde om hem definitief aan te stellen – stelde Hubert uiteindelijk teleur. Hij koos net als zijn voorganger voor organisatie en voorzichtigheid, zelfs thuis in het Lotto Park, waar Anderlecht vaak begon met vijf verdedigers en twee weinig creatieve middenvelders. Onaanvaardbaar voor het publiek… en ook voor de clubleiding.

Twee mannen, één mislukking… om dezelfde redenen?

Maar als zowel Riemer als Hubert – twee mannen met totaal verschillende cv’s en persoonlijkheden – uiteindelijk tot dezelfde aanpak kwamen na enkele maanden aan het roer, is dat dan toeval? Net als zijn voorganger merkte David Hubert dat hij moest werken met een onevenwichtige kern. De “anciens” namen hun verantwoordelijkheid niet of verkeerden in slechte vorm, de jongeren misten persoonlijkheid (of werden misschien overschat door de club), en sommige transfers leverden niet de verwachte meerwaarde op. Gevolg: in plaats van voluit voor de aanval te kiezen met een ploeg die de risico’s niet aankon, kozen zowel Hubert als Riemer voor veiligheid. Te veel veiligheid.

Olivier Renard, die slechts één gehaaste wintermercato had om de kern te herstructureren en geen wonderen kon verrichten, koos ook op zijn manier voor veiligheid: Besnik Hasi werd binnengehaald als brandweerman. Hij beloofde “mooi voetbal”, zich ervan bewust dat zijn twee voorgangers net daardoor ontslagen werden. Hoe lang zal het duren voor ook hij de handdoek in de ring gooit?