Rode Duivels: ééndagsvliegen

In totaal hebben niet minder dan 136 Rode Duivels de vreugde beleefd van één en slechts één cap voor de Belgische nationale ploeg. De ideale gelegenheid om in de aanloop naar de wedstrijden van de Diables in Oostenrijk en tegen Zweden de geheugenmachine op gang te brengen.

Een eer om als Rode Duivel uit te komen

Je land vertegenwoordigen is een eer die je niet mag vergeten. Volgens de website van de voetbalfederatie hebben 136 Rode Duivels al één keer voor het Belgisch elftal gespeeld. Van Leopold Appeltans tot Henri Woestad (in alfabetische volgorde), Birger Maertens, Olivier Deman en Elias Cobbaut. Ze hebben allemaal ooit hun kans gehad.

Maar ze zijn er niet in geslaagd om hun palmares aan te vullen. Ofwel door pech (blessures, onverenigbaarheid met de coach, slechte vorm) ofwel omdat hun carrière samenviel met de gouden generatie van de Rode Duivels. Het maakt niet echt uit, want ze kunnen zich troosten met het feit dat 65 anderen, van Dante Brogno en Ronny Maertens tot Sven Kums en Thomas Kaminski (16 keer geselecteerd voor 0 minuten), nooit (of nog niet?) hetzelfde soort succes hebben gekend. Ondertussen blikken we terug op de verhalen achter deze unieke ervaringen.

Rode Duivels: Eddy Snelders (14 oktober 1981, Nederland-België: 3-0)

Met 594 wedstrijden in 1A is hij na Raymond Mommens (613) en Willy Wellens (596) de meest gebruikte speler in de geschiedenis van de Jupiler Pro League. Snelders, een consultant bij Sporza, is slechts één keer in actie gekomen. Dit in een zware 3-0 nederlaag tegen Nederland in oktober 1981. Hij verving toen als aanvaller de geblesseerde Jan Ceulemans. Hij viel later terug in de ploeg en werd in 1984 weer op de bank gezet als centrale verdediger tegen Argentinië in een vriendschappelijke wedstrijd.

Dimitri M’Buyu (4 februari 1987, Portugal-België: 1-0)

Dimitri M’Buyu speelde voor verschillende Belgische clubs. Onder andere Lokeren, Standard, Brugge en Antwerp. Hij heeft zijn stempel gedrukt op de geschiedenis van het Belgische voetbal. In tegenstelling tot zijn broer Didier,ook profvoetballer, beleefde hij de vreugde van de nationale ploeg toen hij in 1987 naar Portugal afreisde. Toen hij in de 60e minuut op het veld kwam, werd hij de eerste gekleurde Belgische speler met een cap bij de Rode Duivels.

Dany Verlinden (25 maart 1998, België-Noorwegen: 2-2)

Voormalig doelman van Brugge tussen 1988 en 2004. Dany Verlinden was een vaste waarde bij de Belgische nationale ploeg, waar hij 15 keer speelde als vervanger van Preud’homme, De Wilde en Vande Walle. Hij nam deel aan twee WK’s als derde doelman, in 1994 en 1998. Maar hij speelde slechts in één wedstrijd, tegen Noorwegen, net voor het WK in Frankrijk. Zijn zoon Thibaut, een jeugdinternational bij Beerschot, heeft het niet beter gedaan.

Franky Vandendriessche (29 maart 2003, Kroatië – België: 4-0)

Franky Vandendriessche is nu keeperstrainer bij Gent. Hij heeft lange tijd op het Belgische veld gestaan: bij Waregem (1991-98), Moeskroen (1998-2005) en Cercle (2005-07). De inwoner van Flandrien, die beroemd werd omdat hij ooit verklaarde dat hij een ‘trucje’ had om strafschoppen te redden, had het geluk om op het laatste moment, net voor de FIFA World Cup van 2002, bij de Belgische nationale ploeg te komen als derde keeper. Zijn enige wedstrijd was in Kroatië in maart 2003. Dit toen De Vlieger en Herpoel zich allebei terugtrokken. Catastrofaal, want liet vier doelpunten toe en werd nooit meer geselecteerd…

Denis Odoi (25 mei 2012, België-Montenegro: 2-2)

Denis Odoi, die op 35-jarige leeftijd nog steeds voor Clun Brugge speelt, heeft een drukke carrière achter de rug. Inclusief een periode in Engeland met Fulham. In 2012, toen hij voor Anderlecht speelde, werd hij twee keer opgeroepen. Hij speelde een hele vriendschappelijke wedstrijd tegen Montenegro voordat hij in Engeland op de bank bleef. Hij speelde toen één helft op de verdedigende rechterflank en de tweede helft op links. Marc Wilmots, wiens eerste wedstrijd aan het roer stond, riep hem nooit meer op.

Dante Vanzeir (16 november 2021, Wales – België 1-1)

Net als zijn teamgenoot Siebe Van Der Heyden, die even later in zijn voetsporen zou treden in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Burkina Faso, deed Dante Vanzeir het! Op de golf van het goede seizoen van Union en profiterend van de gecombineerde afwezigheid van Lukaku en Batshuayi, profiteerde hij van een officiële reis naar Wales om een half uur in te vallen. “Spelen met De Bruyne, Hazard of Courtois was een droom”, zei hij na de wedstrijd. Vóór hem was de laatste Unionist in het nationale team een zekere Jan Verheyen, in 1976. Ja, ja, de vader van Gert Verheyen.