De enkelhandige backhand is ongetwijfeld een van de mooiste slagen in tennis. Roger Federer beheerst deze slag als geen ander en heeft er een echte kracht van gemaakt. Hij maakt hem even spectaculair als effectief. Echter, met de geleidelijke verandering in ondergronden en speelstijlen lijkt de enkelhandige backhand onder druk te staan. Kijk maar naar het succes van spelers als Novak Djokovic, Jannik Sinner en Carlos Alcaraz, die allemaal de tweehandige backhand gebruiken. Maar is dit echt het einde van deze elegante en effectieve techniek?
Dodental van enkelhandige backhands in de top 100
Er zijn nu nog maar 11 spelers met een enkelhandige backhand op de ATP Tour. Tot de bekendste behoren Stefanos Tsitsipas, Grigor Dimitrov, Lorenzo Musetti, Stan Wawrinka en Dominic Thiem. Bovendien is er sinds het recente vertrek van Stefanos Tsitsipas geen enkelhandige backhand meer in de top 10 terechtgekomen.
Dit is een mijlpaal sinds de allereerste ATP-ranglijst in 1973 werd gepubliceerd. Toen was er slechts één speler in de top 10 die geen enkelhandige backhand gebruikte. Dat is een hele evolutie in de loop der tijd. Maar hoe hebben we dit stadium bereikt?
Redenen voor de afname van de enkelhandige backhand
Een langzamer oppervlak
De afname van de enkelhandige backhand kan deels worden toegeschreven aan de evolutie van de speeloppervlakken, die steeds meer naar langzamere oppervlakken neigen. Deze ondergronden moedigen een speelstijl aan die gebaseerd is op verdediging en consistentie, waardoor het voor enkelhandige backhands moeilijk kan worden om genoeg kracht en precisie in hun slagen te genereren.
Overheersing door krachtige spelers
Een andere verklaring is de veranderende speelstijl van ’s werelds beste spelers. De meerderheid van de spelers in het ATP-circuit hanteert tegenwoordig een op kracht gebaseerde speelstijl, die soms te stereotiep is. Roger Federer zei onlangs: “Het probleem is dat wanneer vergelijkbare spelers tegen elkaar spelen, de meeste punten op dezelfde manier worden gespeeld. Ik zou graag wat meer afwisseling zien en meer heen en weer aan het net.“
De opkomst van deze speelstijl, gebaseerd op zware grondslagen vanaf de basislijn, bemoeilijkt duidelijk de taak van de enkelhandige backhand. Hij biedt minder controle en kracht dan een meer traditionele tweehandige backhand. Het retourneren van de opslag van Ben Shelton of de krachtige forehand van Jannik Sinner wordt erg ingewikkeld met de kracht van één hand.
Wat heeft de toekomst in petto voor de enkelhandige backhand?
De voordelen van de enkelhandige backhand
Ook al heeft de enkelhandige backhand zijn zwakke punten laten zien, het is niet onmogelijk om je met dit wapen te meten met de beste spelers ter wereld. Roger Federer is daar het beste bewijs van. Hij won niet minder dan 20 Grand Slams door van de enkelhandige backhand een echte kracht te maken. Of het nu gaat om slices, vroege halfvolleys of een uitstekende hand aan het net, het is heel goed mogelijk om competitief te blijven met dit wapen.
De moeilijkheid zit hem in het aanpassen van deze esthetisch mooie slag aan de krachtige speelstijl van de hedendaagse kampioenen. Grigor Dimitrov (12e van de wereld) is een ander voorbeeld. De Bulgaar, die een uitstekend seizoen draait in 2024, maakt prachtig gebruik van zijn enkelhandige backhand.
Met welke kampioen identificeer jij je?
Jonge spelers imiteren vaak de speelstijl van hun favoriete spelers. Met de pensionering van maestro Roger Federer en de geleidelijke verdwijning van de enkelhandige backhand, valt te vrezen dat de volgende generatie zich alleen nog zal identificeren met tweehandige backhands. Carlos Alcaraz, Holger Rune en Jannik Sinner, allemaal tweehandige backhands, vertegenwoordigen de toekomst van het wereldtennis. Novak Djokovic, de huidige nummer 1 van de wereld op de ATP Tour, gebruikt ook de tweehandige backhand.
Vandaag de dag lijken alleen spelers als Stefanos Tsitsipas (25 jaar en 11e op de wereldranglijst) en Lorenzo Musetti (22 jaar en 24e op de wereldranglijst), die de enkelhandige backhand gebruiken, enige hoop te hebben om het succes van deze esthetische slag op het hoogste niveau te bestendigen.
Conclusie
Hoewel de enkelhandige backhand een ingewikkelde periode doormaakt en opduikt op de ATP-ranking en in de top 10 van de wereld, zijn er redenen om aan te nemen dat deze slag niet gedoemd is om helemaal te verdwijnen. De elegantie, het potentieel voor rijke en gevarieerde shots en het talent van jonge spelers als Stefanos Tsitsipas en Lorenzo Musetti geven ons hoop dat deze stijl zal blijven bestaan.
