Woensdag gaat de tweede race van het Ardennentrio van start. Tadej Pogacar zal niet voor zijn titel strijden. Mathieu van der Poel ook niet. En noch Primoz Roglic noch Remco Evenepoel, die moesten opgeven na het incident in het Baskenland, zullen deelnemen. De afwezigheid van de grootste namen heeft echter geen invloed op de belangstelling voor de wedstrijd, integendeel. Hoe verklaar je de aantrekkingskracht van de Hutrace?
De Waalse Pijl: een vooraf bepaald scenario?
Vanwege de atypische finish in het moderne wielrennen wordt de Waalse Pijl vaak gereduceerd tot een heuvelklim. De laatste editie met een solofinish werd gewonnen door Igor Astarloa in 2003. Sindsdien is de aanpak vele malen uitgebuit door renners die graag anticiperen op de steilste hellingen. Maar ze faalden allemaal.
De Mur de Huy lijkt hetzelfde onverzadigbare lot te hebben: de overwinning op de slotklim. Het is deze klim, de vrederechter, die de klassieker van Huy zijn prestige geeft. En het is een vast onderdeel van de maand april sinds de introductie in 1983.
Waals Pijl, een bewogen aanloop
Proberen te anticiperen op de Mur de Huy komt vaak neer op jezelf in de voet schieten door aan een zelfmoordoperatie te beginnen. Onlangs had Mauri Vansevenant misschien gehoopt zo’n gedurfde coup te kunnen plegen. Gevangen in een valpartij bergaf zal de Belgische renner van Soudal Quick-Step nooit weten of hij de serie had kunnen breken.
V贸贸r hem was het Maximilian Schachmann, in 2018, die op slechts 250 meter van de finish werd gegrepen. Het grootste probleem voor renners met lef is dat er te veel ploegen zijn met puncheurs in hun gelederen. Daardoor wordt de achtervolging nooit verstoord en moeten de sterke mannen in het peloton zich voor de zoveelste keer aan elkaar verantwoorden.
Waalse Pijl 2024 vereenvoudigd?
Voor deze 88e editie bevat de Waalse Pijl een paar nieuwe elementen. Normaal gesproken werd de Mur de Huy drie keer beklommen. Dit jaar hebben de organisatoren gekozen voor een vierde beklimming. Dit zorgt natuurlijk voor een zwaardere dag. Toch blijft alleen de c么te d’Ereffe over op het circuit van Huy. Weg zijn de Chemin des Gueuses en de c么te de Cherave, die elkaar sinds 2020 afwisselden. De Chemin des Gueuses had de neiging om de finish te vereenvoudigen met zijn meer toegankelijke hellingen verder van de finish.
De c么te de Cherave was sinds zijn introductie in 2015 bedoeld om een meer bewogen finish te bieden. Vanaf nu zul je het zonder deze twee moeilijkheden moeten stellen. Hun afwezigheid zal een laatste uitleg over de Mur de Huy ten goede komen en elk verlangen naar anticipatie wegnemen.
Waalse Pijl, een atypische finale
De Mur de Huy is uniek en de meest explosieve finish van het jaar. De Waalse Pijl wordt vaak omschreven als het wereldkampioenschap voor puncheurs en bekroont ’s werelds beste explosieve renners. Een inspanning van 1,3 kilometer over duizelingwekkende hellingen van 9,7%.
Bovenaan de helling klim je naar maar liefst 20%. Je hart gaat tekeer, je dijen branden alsof een gloeiende bh de quadriceps aanvalt en je mond proeft bloed. Ademloos. Een golf die het melkzuurniveau de hoogte in jaagt.
Hoe benader je de eindsprint van de Waalse Pijl?
Om te hopen te winnen, zijn sommigen gedwongen om te anticiperen op de klim. Anderen besluiten aan te vallen voor de laatste 500 meter. Beide acties klinken als zwaktebekentenissen. Op 400 meter is de zone van overmoed voorbij, zoals in het geval van Matthias Kessler (2007). Bij het ronden van de Criquelion-bocht, op 300 meter, kan de adrenaline de durfals dragen. Dat was het geval voor Philippe Gilbert in 2011. Het was een gewaagde zet die loonde voor de Belg.
Dit in tegenstelling tot Primoz Roglic in 2021. In werkelijkheid heeft Alejandro Valverde met zijn vijf overwinningen de weg gewezen naar een zekere demonstratie. Toen hij het kapelletje tegenover Notre-Dame de la Sarte Calvaire passeerde, was dat het ideale moment om zijn tand terug te zetten met nog 200 meter te gaan. Profiteren van een moment waarop het grootste deel van het peloton aan het toxineren en crashen is om een voorsprong van vijf meter te nemen die niemand meer zal kunnen goedmaken.
Welke races zijn intenser dan de Waalse Pijl?
Toen de Amstel Gold Race finishte op de top van de Cauberg, kon de Nederlandse wedstrijd worden beschouwd als een kleine repetitie voor de Waalse Pijl. Nu heeft de wedstrijd in Limburg niet langer de Cauberg als jurylid. De echte- en enige vergelijking die nog relevant is, is ongetwijfeld de Giro dell’Emilia.
Het is waar dat de San Luca-klim, met zijn vergelijkbare hellingen over 2,1 kilometer, zijn evenbeeld is. Het stedelijke circuit lijkt er echter in niets op. De Italiaanse klassieker lijkt meer op een eliminatierace dan op een eenvoudige heuvelklim. De aanloop is minder gespannen en plaatsing is minder essentieel. Eigenlijk kent de Waalse Pijl geen andere mogelijke vergelijkingen.
