Ivan Leko kwam naar Standard om het tij te keren en heeft geprobeerd om de speelwijze en tactiek van De Rouches te veranderen. Het moet echter gezegd worden dat zijn ploeg moeite heeft om te presteren op een niveau dat de Pro League waardig is.
Slechts één overwinning in zeven wedstrijden. Voor het debuut van een coach bij een club zijn er (veel) betere dingen te verwachten. Toch is dat het record van Ivan Leko sinds zijn aankomst aan de oevers van de Maas. De Kroaat kwam deze winter Carl Hoefkens vervangen en heeft niets gedaan om de resultaten van Les Rouches te verbeteren. Erger nog, hun positie op de ranglijst is verslechterd. Negende voor het jaar 2023, Bodart en Co staan nu op de elfde plaats. Verrassend, aangezien Leko had geprobeerd om de zaken snel om te draaien bij Sclessin.
Spelinnovaties soms over het hoofd gezien
Tegen het onderaangeklasseerde Courtrai was Leko meteen een verrassing. Gedwongen door een aantal afwezigen bracht hij Hakim Sahabo in. De 18-jarige Rwandees maakte indruk. Hij is dit seizoen slechts twee keer op de bank geweest en het lijkt alsof hij altijd al op dit niveau heeft gespeeld. De jongeling was verschillende wedstrijden lang een van de beste spelers van Luik, maar tegen de OHL zat hij eindelijk weer op de bank. Vorig weekend zat hij niet bij de selectie voor de wedstrijd tegen Union.
William Balikwisha, een andere speler die dacht dat hij er weer bij zou zijn, is ook zijn woorden aan het inslikken. De middenvelder, een vaste waarde in Leko’s eerste vier wedstrijden, speelde slechts 18 minuten. Frustrerend voor de man die hoopte zijn seizoen een vliegende start te geven.
Tot slot is Isaac Price, een van Leko’s lievelingen, ongetwijfeld verbaasd dat hij zo wordt rondgeslingerd. De middenvelder, die is opgeleid bij Everton, staat soms niet in het midden en moet zijn vaardigheden in de breedte gebruiken. Het is een lastige taak voor een Standard-ploeg die verre van dominant is. Hoe getalenteerd hij ook is, de Noord-Ier lijkt het vaakst verdwaald op het schaakbord van zijn coach.
Een tactiek zonder echte aanvalsdrang
De problemen van Standard Luik waren dit seizoen meer aanvallend dan negatief. Er werd dan ook verwacht dat de komst van de oud-speler voor een verandering in de ploeg zou zorgen. Uiteindelijk is daar niets van terechtgekomen. Het spel van de Mosans blijft net zo stereotiep als in het verleden. Wilfried Kanga stond er alleen voor en deed wat hij kon met de ballen die hij van zijn teamgenoten kreeg. Het spel is lang en wordt zelden van achteren opgebouwd. Sommigen lijken zich zelfs te verstoppen om niet deel te nemen aan de overgang naar voren.
Standard van Leko mist vertrouwen
Deze laatste opmerking gaat hand in hand met de huidige situatie van Standard. Verwikkeld in een strijd waarin ze nooit hadden gedacht betrokken te zijn, hebben een aantal spelers een plateau bereikt. De benen zijn er. Het hoofd en het hart iets minder. Spelers als Alzate, Djenepo en Kawabe krijgen de klus niet (meer) geklaard. Deze veronderstelde drijvende krachten van de groep laten andere, zwakkere spelers aan hun lot over. Het is dus moeilijk om te hopen op positieve verandering totdat het begint te klikken. Vooral thuis. En toch, aangemoedigd door hun supporters, lijken De Luikenaars soms verlegen. De inaugurele nederlaag van Leko tegen Kortrijk ter gelegenheid van de 125ste verjaardag van de club is daar een goed voorbeeld van.
Dit gebrek aan vertrouwen wordt nog duidelijker als je kijkt naar de verwachte doelpunten. In de zeven wedstrijden die zijn gespeeld sinds Leko het roer overnam, had Standard vijf keer meer moeten scoren dan de tegenstander. In plaats daarvan wonnen ze slechts één keer en deelden ze de buit twee keer. Dus misschien is het gezicht meer veranderd dan we hadden gehoopt. Nu moet alleen nog het masker van zelfgenoegzaamheid af.
